Enige weken geleden ging ik na heel lange tijd weer eens het Marokkaanse consulaat in Amsterdam binnen. Ik werd op een dinsdag gebeld door een cliënte die mij vertelde welke oplossing haar was aangedragen door ene Saïd, zij vroeg mij of ik mij hierin kon vinden.
Daar ik met de zaak bekend was leek de aangedragen oplossing inderdaad een goede manier om het gewenste resultaat te bereiken en ik gaf dit dan ook aan, op de vraag of ik aanwezig kon zijn antwoordde ik dat zij dan een afspraak moest maken voor de volgende dag. Zo gezegd zo gedaan.
Woensdagochtend 10.00 uur waren we binnen, op tijd voor de afspraak en na enig praten werden de benodigde legitimaties afgegeven aan Saïd die ze links naast zich neerlegde. Deze Saïd had overigens de dag daarvoor een oplossing aangedragen waarbij de tussenkomst van een notaris was vereist, deze zaten voor zover bekend boven en de man zelf zat achter het loket legalisatie.
Het consulaat heeft een grondige renovatie ondergaan en lijkt daardoor niet meer op een paardenstal zoals voorheen; de verf heeft de nodige schandvlekken verborgen maar heeft niet de nog steeds overweldigende pedante geur van de aldaar ‘werkzame’ ambtenaren kunnen wegnemen.
Het wil nog steeds niet bij deze lieden doordringen dat zij dienstbaar moeten zijn en dat zij zeer zeker niet alle wijsheid in pacht hebben.
Om 11.15 uur liep ik naar SaÏd en vroeg hoe lang het nog ging duren, de man begon onsamenhangend te brabbelen en toen ik aangaf dat hij mijn vraag niet had beantwoord pakte hij de stukken van de plek waar ze om 10.00 uur waren gereedgelegd. Of hij al die tijd op een ‘gift’ had zitten wachten of hoopte op inspiratie van boven om iets te doen wat een gedresseerde aap ook kan is onduidelijk gebleven.
Ik raadde cliënte aan om haar papieren terug te nemen en we verlieten het nutteloze gebouw, op haar vraag of zij een klacht moest indienen bij de consul antwoordde ik ontkennend daar ontmoetingen met verschillende consuls mij hadden geleerd dat ook van de consul niets zinvols verwacht kon worden.
