Een gebied dat in het Arabisch bekend staat als ‘Al Sahra al Gharbbiyah’ en voorheen bekend als de Spaanse Sahara is een stuk woestijnland grenzend aan de Atlantische Oceaan en beslaat een oppervlakte van ruim 252.120 km. Gedurende de jaren 1958-1976 maakte Spanje in dit stuk Afrika de dienst uit, volgens een schatting daterend uit 2007 zou de bevolking bestaan uit 489.000 sahrawis.
Al in 1957 claimde Marokko het gebied nadat het zelf in 1956 onafhankelijk was geworden en Spaanse troepen wisten herhaalde invallen van Marokko het hoofd te bieden en verenigden in 1958 de gebieden Rio de Oro dat ⅔ van het zuiden beslaat en de Saguia El Hamra tot een Spaanse provincie.
In 1960 werd de situatie nog verder bemoeilijkt doordat het inmiddels onafhankelijk geworden Mauritanië ook een claim legde op het gebied. Daarnaast werden er in het gebied in 1963 enorme hoeveelheden fosfaat ontdekt en resulteerden decennia van droogte, het oprukken van de woestijn en de nadelige invloeden van de ontginning van fosfaat in een bewustwording en een antikoloniaal gevoel onder de plaatselijke bevolking.
Dit leidde begin jaren ’70 tot het ontstaan van een bevrijdingsbeweging die zichzelf ‘the Popular Front for the Liberation of Saguia el-Hamra and Río de Oro’ oftewel Polisario Front noemde en de wapens oppakte tegen de Spaanse bezetter, uiteindelijk gaf Spanje in 1975 aan het gebied te zullen verlaten.
Geen weldenkend mens zal bestrijden dat de grenzen op het Afrikaanse continent zijn getrokken door de koloniserende machten zonder zich daarbij ook maar iets gelegen te laten aan welke geografische, demografische of andere van belang zijnde feiten doch dat dit feit alleen een claim van Marokko op het gebied zou rechtvaardigen is wensdenken. Mauritanië heeft intussen het bijltje er bij neer gegooid en van haar claim afgezien.
Marokko heeft de zaak van begin af aan zeer hoog op de agenda staan en elk geluid dat de claim op het gebied ook maar enigszins in twijfel trekt wordt gezien als landverraad. Laten we in dit licht echter de zaak onder de loep leggen en bezien waarom de Saharawis absoluut niet bij Marokko willen horen.
Afgezien van alle ‘nieuws’ dat ze hiertoe worden aangezet door het buurland Algerije dat met een onafhankelijk Westelijke Sahara een doorgang zou krijgen naar de Atlantische Oceaan is een meer aannemelijke reden te vinden in een Marokkaans gezegde dat luidt ‘niemand verlaat een huis waar een bruiloftsfeest aan de gang is’; met andere woorden ‘niemand ontvlucht weelde en welbevinden’.
Sedert de zogenoemde onafhankelijkheid in 1956 wordt Marokko geplunderd door een bende die zichzelf verrijkt ten koste van alles en iedereen en die alle vooruitgang van het land en de bevolking belemmert. Corruptie en onrecht voeren in dit zogenaamd islamitische land de boventoon en onderdrukking, martelingen en verdwijningen zijn aan de orde dag en elk geluid dat vraagt om verandering wordt in de kiem gesmoord. Onlangs zijn mensen uit de Rif die gevierd zouden moeten worden om hun heldenmoed veroordeeld tot gevangenisstraffen van tientallen jaren terwijl heel de wereld heeft kunnen aanschouwen dat ze onschuldig zijn.
Zou een onafhankelijke Westelijke Sahara en eventueel een onafhankelijke Rif het beter doen op eigen kracht? Dat is en blijft koffiedik kijken, wat wel met stellige zekerheid gesteld kan worden is dat ze nauwelijks slechter af kunnen zijn.
